miércoles, 26 de septiembre de 2012
Historia de la Ciencia de la Documentación: 06.- Paul Otlet y Henri La Fontaine: Los Comienzos...
Claro está que Otlet e la Fontaine encenderon a chama da bibliografía en todo o seu esplendor, e claro está tamén que esta afirmación e indiscutible. Os dous avogados abriron as portas da universalidade bibliográfica na apertura dun século na que a tecnoloxía tal como se coñece agora era unha utopía. Pero tamen é certo que ese salto no tempo , tal como coñecemos a sociedade nesta era moderna , na que a dixitalización é unha ferramenta tan habitual como unha prenda de vestir, é a transformación de moitos pasos evolutivos nos que Otlet e la Fontaine quedan nun extremo moi primitivo. Non se pode dicir que quen inventou a roda foi un precursor do automóvil.
Deixo aqui unha pequena biografía, asi como un documental, sobre a vida destes dous sabios.
Historia de la Ciencia de la Documentación: 06.- Paul Otlet y Henri La Fontaine: Los Comienzos...: Conociendo los precedentes de la Documentación basados en el desarrollo de la bibliografía y por ende de la cultura escrita y del libro, se ...
lunes, 24 de septiembre de 2012
http://cultura.elpais.com/cultura/2012/09/12/actualidad/1347445405_451371.html
Este interesante artigo, trata a futura transformacion electrónica dos libros, e todo o que pode supor este formato á este cambio referido.
Este interesante artigo, trata a futura transformacion electrónica dos libros, e todo o que pode supor este formato á este cambio referido.
jueves, 20 de septiembre de 2012
Artigo de César Molinas.
César Molinas expón a decadencia da clase polítca, intentando facer un epílogo, unha pequena historia desta realidade presente.
Corrupción, burbullas inmobiliarias, monopolios...a verdade é que o autor non descrube nada que a sociedade non estea acostumada a ver, dentro dun plano nacional ou local, case diariamente.Pero máis ca o referente ó artigo , no que volvo a repetirme non expón nada novidoso, o sorprendente é a aceptación da sociedade ante este tipo de feitos ilegais, como estas accións acércanse a un día a día, á naturalidade, a normalidade. Un xogo perigoso que pode entrar nunha espiral de continua decadencia e desgaste. Estamos acostumados a afiliar a política con roubo, diñeiro, corrupción mentira...e non lealtade, honradez, sacrificio. Platón dí no seu libro " A República", que os gardiáns do Estado teñen que ser pobres, para que nunca saiban o que é ter riqueza. A sociedade non pode naturalizar as malas accións dos politicos , non poden permitir que o abismo que nos persigue dende a transición se faga máis meirande, non pode sumirse a un partidismo irrenunciable. Un voto, un cambio.
Estructuralmente , o artigo marca un tipo de liña temporal do exemplo de pasado , presente e futuro, sen agochar nunca a opinión persoal do autor.
César Molinas expón a decadencia da clase polítca, intentando facer un epílogo, unha pequena historia desta realidade presente.
Corrupción, burbullas inmobiliarias, monopolios...a verdade é que o autor non descrube nada que a sociedade non estea acostumada a ver, dentro dun plano nacional ou local, case diariamente.Pero máis ca o referente ó artigo , no que volvo a repetirme non expón nada novidoso, o sorprendente é a aceptación da sociedade ante este tipo de feitos ilegais, como estas accións acércanse a un día a día, á naturalidade, a normalidade. Un xogo perigoso que pode entrar nunha espiral de continua decadencia e desgaste. Estamos acostumados a afiliar a política con roubo, diñeiro, corrupción mentira...e non lealtade, honradez, sacrificio. Platón dí no seu libro " A República", que os gardiáns do Estado teñen que ser pobres, para que nunca saiban o que é ter riqueza. A sociedade non pode naturalizar as malas accións dos politicos , non poden permitir que o abismo que nos persigue dende a transición se faga máis meirande, non pode sumirse a un partidismo irrenunciable. Un voto, un cambio.
Estructuralmente , o artigo marca un tipo de liña temporal do exemplo de pasado , presente e futuro, sen agochar nunca a opinión persoal do autor.
Debate
Introducción e presentación dos elementos:
Este debate contará cun moderador, que será o ente que leve o ritmo do mesmo. A súa función é expoñelos temas,dar paso ós participantes e rematar cas súas conclusións dende o punto de vista neutro e como figura que non participa directamente nas opinións.Caracterizárase pola súa imparcialidade,severidade a hora de dar e quitar a palabra, e a análise final.O moderador ten que percatarse e sentir que o debate e unha ferramenta única e exclusivamente del.Preferiblemente será o docente que imparte a asignatura.
Alumnado: é a pequena sociedade que dinamiza as propostas (sexa calsexa o tipo de esquema elixido) que propón o moderador.Deberán debatir con respecto, sen comerse o turno de palabra (aqui xoga un papel fundamental o moderador), e sendo o máis breve e conciso posible, sempre percatándose do límite de tempo existente e sin monopolizar a dinámica do debate.As intervencións seran sempre individuais, nunca en grupo, porque só o alumno como si mesmo e capaz de expoñer a súa idea ou opinión, sen estan influído por outro tipo de ideoloxía ca que non se sinta identificado e o seu grupo defenda.
Mecánica:
O moderador abrirá a sesión, e introducirá unha pregunta ou afirmación para que se empecen a dinamizar as opinións. Estas afirmacións ou empreguntas serán unha "trampa" para intentar polemizar.
Exemplo: O moderador abre o debate cunha afirmación: "Sen dúbida o mellor para Galicia e a continuidade do presidente Feijoo".
A raiz desa afirmación comeza o debate.Este método constará de catro preguntas ou catro afirmacións( ou mixtas) que terán un limite de tempo de resposta exposto polo moderador.
Conclusións:
As conclusión obteraas o moderador ó remate do debate. Exporá as clonclusiós que determinou tras ver as resportas a cada pregunta ou afirmación e determinando a resposta común da maioría.
Obxetivos:
Intentar documentarse ante as afirmacións e preguntas que expón o moderador, para romper un pouco o debate preparado e argumentar con feitos físicos.Inténtase debatir razoablemente, pero sen perder a intensidade, e que cada participante defenda a súa postura con argumentos. Esta dinámica pode descubrir novos razoamentos que os debatentes non coñecen e pódense sentir atraídos cambiando a súa postura inicial. A participación individual permite naturalizar o discurso así como unha maior participación do estudantado. Se o moderador obserba que existe unha intervención continua da mesma xente, pode pedir o razoamento a dedo do alumnado que non quere intervir. Este tipo de debate só intenta romper o clasicismo exposto nos medios , que nalgún momento ha de mudar a súa forma.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)